ch. 9
Att.9.1
Secutum est bellum gestum apud Mutinam. in
quo si tantum eum. prudentem dicam, minus quam
debeam praedicem, cum ille potius divinus fuerit, si
divinatio appellanda est perpetua naturalis bonitas,
quae nullis casibus agitatur neque minuitur.
Att.9.2
hostis Antonius iudicatus Italia cesserat: spes restituendi
nulla erat. non solum inimici, qui tum erant potentissimi et plurimi, sed etiam qui adversariis eius se
venditabant et in eo laedendo aliquam consecuturos
sperabant commoditatem, Antonii familiares insequebantur, uxorem Fulviam omnibus rebus spoliare cupiebant, liberos etiam exstinguere parabant.
Att.9.3
Atticus, cum Ciceronis intima familiaritate uteretur, amicissimus esset Bruto,
non modo nihil iis indulsit ad Antonium violandum, sed e contrario familiares eius ex
urbe profugientes, quantum potuit, texit, quibus rebus
indiguerunt, adiuvit.
Att.9.4
Publio vero Volumnio ea tribuit,
ut plura a parente proficisci non potuerint. ipsi autem
Fulviae, cum litibus distineretur magnisque terroribus vexaretur, tanta diligentia officium suum praestitit, ut nullum illa stiterit vadimonium sine Attico,
Atticus sponsor omnium rerum fuerit.
Att.9.5
quin etiam, cum illa fundum secunda fortuna emisset in diem
neque post calamitatem versuram facere potuisset, ille
se interposuit pecuniamque sine faenore sineque ulla
stipulatione credidit, maximum existimans quaestum,
memorem gratumque cognosci, simulque aperiens se
non fortunae, sed hominibus solere esse amicum.
Att.9.6
quae cum faciebat, nemo eum temporis causa facere poterat existimare: nemini enim in opinionem veniebat
Antonium rerum potiturum.
Att.9.7
sed sensus eius a nonnullis optimatibus reprehendebatur, quod parum odisse
malos cives videretur. ille autem, sui iudicii, potius
quid se facere par esset intuebatur quam quid alii
laudaturi forent.
